Tvær ferðir í gjár ringdu fólk til løgregluna at melda bilførarar, sum koyrdu so óstøðugt, at tey føldu seg ótrygg. Eisini høvdu tey illgruna um, at teir vóru ikki edrúir.

Løgreglan steðgaðu báðum bilførarum – men edrúir vóru teir.

Løgreglan veit ikki, hví koyringarlagið var so óstøðugt, men tey fingu eitt prát við teir um, at teir elvdu til ótryggleika, sum teir koyrdu.

Í gjár koma ein útlendskur ferðamaður við flogfarinum úr Edinburg, men hann hevði ikki neyðugu pappírini til at koma í land, so hann verður sendur aftur til Edinburg við næsta flogfari, sum altso er hósdagin.

Løgreglan hevur tryggjað sær passið hjá honum, so at hann ikki sleppur at flúgva aðrastaðnis. Annars gistir hann her – tó ikki hjá løgregluni – til hann sleppur avstað aftur.

Og í gjár varð eisini ringt til løgregluna, tí har var óboðin gestur komin á gátt og vildi ikki avstað aftur. So mátti løgreglan uppí at vísa honum hurðina.