Uprunaliga var Hvítusunna ein jødisk siðvenja sum hátíðarheldur endan á páskum.

Tær gerðir sum eru knýttar at Mósesi og sáttmálanum hann gjørdi á Sinaifjallinum, vóru hátíðarhildnar við einari stórari heystfest. Hon fór fram við templið í Jerusalem.

Hvítusunnudagur er hjá kristnum, dagurin man hátíðarheldur at Heilagi Andin kom niður yvir Jesu lærusveina, og fylltu teir við Guds anda. Dagurin verður sæddur sum føðingardagur kirkjunnar.

Heilagi Andin býtti seg sum eldtungir sum settust á høvið av lærusveininum, og gjørdi teir førar fyri at tosa á ein hátt, so øll kundu skilja teir.

Uttan mun til móðurmál teirra, gjørdist teir tí førir fyri at boða fram Bíbliuna, og fortelja um tann upprisna frelsarin til allan heimin.

Heilagi Andin verður ofta ímyndaður við einari dúgvu, serliga í listini. Hesin symbolikkur hevur sín uppruna í Bíbliuni í millum annað, kapitli 3 í Matteusar evangeliið.

Dúgvur ímynda frið og Andi Guds hevur til endamál at samla fólkið, og skapa trúgv og hop.

Hvítusunnudagurin fellur eftir bæði páskir - tá Jesus varð krossfestur og reis upp - og himmalsferðardag, tá hann fór upp til Himmals.

Orðið "hvítusunna" stavar frá grikska orðinum pentekosté, sum merkir "fimtinda". Hvítusunnudagur fellur á 50. dagin eftir páskir.

Óvist er hví dagurin eitur akkurát so, men kanska er tað ein tilvísing til at nógv vórðu doypt hendan dagin, og tá fólk siðvenjan er í hvítum klæðum.

Hvítusunnudagurin er tann seinasti av mongu kristnu hátíðardøgunum um várið. Kirkjan markerar tá eina av teimum týdningarmestu hendingunum í kristnu søguni.

Dagurin er ikki settur í samband við nakrar serligar siðvenjur, men Hvítusunnuguðstænastur eru tó runt alt landið bæði í dag og í morgin 2. Hvítusunnudag.