Orðaskifti í salinum á Christiansborg hevði verið í 14 tímar áðrenn Anna Falkenberg slapp á røðarapallin.
Aftaná røðuna hjá Onnu, kom ein spurningur frá Sólbjørg Jakobsen. Hon var týðiliga rørd á málinum og hevur ikki heilt mist ta føroysku dialektina.
- Eg havi aldrin verið so nervøs sum júst nú, segði hon og legði afturat:
- Og eg eri í Danmark. Har er ongin, sum steðgar mær í brúksuni. Tað er tað hjá teimum, sum kempa nú har uppi.
Sólbjørg ásannaði, at danir ikki kunna lóggeva í Føroyum, men legði dent á at tað er umráðandi, at stuðla kampinum hjá føroysku kvinnunum.
- Hóast vit ikki ikki kunna lóggeva um hetta, so eiga vit sum land at stuðla tí sakini, at kvinnur í okkara egna ríkisfelagskapi fáa rætt til fría fosturtøku.
Anna Falkenberg segði, at lóggevingin í Føroyum ikki er tíðarhóskandi.
- Eg síggi, at vit fara tann rætta vegin, tað tekur tíð, men eg síggi stór lop í menningini av kjakinum, segði Anna Falkenberg og staðfesti til endans, at avgerðin um føroyska fosturtøkulóggávu skal einans takast í Føroyum av føroyingum.
