Um náttúrðatíð í gjárkvøldið varð ringt til løgregluna at boða frá, at olja var at síggja á sjónum undir Gøtueiði.
Løgreglan sigur, at tilbúgvingin á Skálafjørðinum fekk boðini og tey fóru at kanna málið. Tey siga, at tað er ikki so ringt sum tað sær út. Ein skón av olju liggur oman á sjónum á einum nokk so stórum øki, men tey siga, at skónin er tunn og at talan er ikki um nógva olju - og tey siga eisini, at tað loysist upp aftur av sær sjálvum.
Men kortini siga tey, at nú fara tey at leita eftir keldunu til oljudálkingina. Í fyrstu syftu sær tað út til, at dálkingin stavar frá einari keldu við havnarlagið í Sóldafjørði - kanska er tað ein oljuskiljara á einum arbeiðsplássi.
Í gjárkvøldið var ov myrkt at leita, men nú í morgun fara tey so at vita um tey finna útav, hvaðani oljudálkingin stavar.
