Eg haldi, at alt er broytt, tí jørðin melur skeivan veg

“Her var vanliga grønt,“ gjørdi Lopsang fáligur vart við. Báðumegin ánna var sítt gras. Hetta var gott búnaðarlendi. Høgrumegin næstan turru ánna var einki lív, vinstrumegin stóðu nakrar stinnar, neyðarsligir grastúgvur onkrastaðni uppundan. Elasmáar fjallageitir, valla størri enn kettur, knossaðust at fáa okkurt at eta. Tvær kvinnur stóðu bendar yvir haka og spaka; aftanfyri tær dagaði bygdin undan: smá, ferhyrnt hús úr gróti og móru. Lopsang peikaði á eini stór, avlong hús lívleysu megin ánna