nú nærkast tann gandaða løtan
tá drotning mín kemur heim
eg hoyri hestarnar renna
rárt nemur meg hugasveim
eg hoyri nú ríkir grindin
nú spennir hon rossini frá
nú gongur hon yvir til portrið
nú lyftir hon porturslá
hon opnar ta úthurð eg hvøkki
tá eg hoyri tey løttu spor
mítt hjarta bankar eg havi
ei tanka ei gerning ei orð
hon fer inn í gangin eg hoyri
sína skikkju á akslatræ
heingir hon hjarta mítt bivar
og skelvir sum bókarblað
mín kamarshurð knarrar hon trínur
inn løtt sum tann fimasta hind
eg nøtri tí Hennara Hátign
brátt vísir hon mær sína mynd
hon knappar upp blusuna rørslan
er umhugsin varlig sein
eg nøtri tí eldur flammar
av hennara akslagrein
hennar eygu hækka av høgtíð
ein angi av roykilsi fer
um svøvnskemmu mína mín drotning
nú krúnu um høvur ber
eg hugsi um Narnia Kypris
um vísdóms vegleysa veg
um Erewhon og um Ishtar
la magie de la sérénité
hennar hold tað er mjúkt sum silki
song mín er rein og sval
nú signar hon meg okkum fagnar
einglanna harpuspæl
